Ακούστε ένα πείραμα. Ερευνητές έβαλαν μια ομάδα τρίχρονων παιδιών σε ένα δωμάτιο μαζί με παιχνίδια και τους άφησαν μόνους. Πριν τους αφήσουν, τους ζήτησαν να μην κοιτάξουν τα παιχνίδια καθόλου. Η πλειοψηφία, φυσικά, τα κοίταξε και όταν ρωτήθηκε  για αυτό, είπε ψέματα! Όταν οι ερευνητές επανέλαβαν το πείραμα με πενταχρόνους, πόσοι λέτε ότι τα κοίταξαν και είπαν ψέματα μετά; Σωστά….. όλοι τους!!

Λέμε ψέματα ως παιδιά και λέμε ψέματα ως ενήλικες. Λέμε 3 ψέματα κατά μέσο όρο σε μια απλή καθημερινή 10λεπτη κουβέντα με φίλους. Γιατί; Για να εξωραΐσουμε μία κατάσταση, να λειάνουμε ένα πρόβλημα, να μην προσβάλουμε ή γιατί απλά δεν μας αρέσει η αλήθεια.

Και οι μαθητές  και οι φίλοι μου φυσικά λένε ψέματα όπως και εγώ.  Το ότι πιστεύω τα ψέματα τους δε με κάνει ανόητο ή εύπιστο!! Όσο ανθρώπινο είναι να λέω ψέματα, άλλο τόσο ανθρώπινο είναι να  τα πιστεύω. Να μην αμφισβητώ τους ανθρώπους, ακόμα και όταν θεωρητικά θα έπρεπε.  

Η εμπιστοσύνη  και όχι η ικανότητα να εντοπίζεις το ψέμα είναι ο ασφαλής δρόμος προς την εξέλιξη. Οι άνθρωποι που εμπιστεύονται εύκολα,  αντίθετα με το τι θεωρεί ο πολύς  κόσμος ΔΕΝ είναι αφελείς. Η επιλογή να αποδεχτείς το ψέμα σαν φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση και να δείξεις εμπιστοσύνη σε κάνει πιο έξυπνο, όχι μόνο πιο ευτυχισμένο!