Στις  αρχές της δεκαετίας του ‘90,   οι Φινλανδοί κατάλαβαν ότι έπρεπε να επενδύσουν στον παράγοντα άνθρωπο  για να επιβιώσουν ως κράτος  και να ξεπεράσουν τη δική τους οικονομική κρίση. Εκεί στο μακρινό βορρά, για παράδειγμα, οι δάσκαλοι της βασικής εκπαίδευσης έχουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ  ένα μεταπτυχιακό. Σαν αποτέλεσμα, το σχολείο  της γειτονιάς  σου είναι εφάμιλλο με το καλύτερο ιδιωτικό της χώρας! «Είναι δυνατόν;» Ευτυχώς είναι…

Οι μαθητές, από την άλλη, περνούν λιγότερη ώρα μέσα στην τάξη, κάνουν περισσότερα διαλείμματα, τρώνε υγιεινό φαγητό και λαμβάνουν ιατρική, οδοντιατρική ΚΑΙ ψυχολογική περίθαλψη ΜΕΣΑ στο σχολείο. Ξεκινούν την εκπαίδευσή τους στα 7, όχι στα 6, και οι υποχρεωτικές σπουδές κρατούν μέχρι τα 16. Κατόπιν, ακολουθεί η ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που περιλαμβάνει γενική καθώς και επαγγελματική κατεύθυνση, ο οποία, όμως, ΔΕΝ αντιμετωπίζεται σαν σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, άρα, β’ κατηγορίας. Στην συνέχεια, έρχεται η ώρα για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, οι εισακτέοι του οποίου, διαμορφώνονται ανάλογα με τις γεννήσεις στη χώρα, τις μεταναστευτικές ροές και τη γήρανση του πληθυσμού, με δεδομένα που ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ επεξεργάζονται οι δήμοι μαζί με το υπουργείο Παιδείας. Μέχρι τότε όμως, μέχρι δηλαδή τις εισαγωγικές εξετάσεις, οι μαθητές ΔΕΝ περνούν ανελέητα συνεχή επαναληπτικά τεστ αξιολόγησης γιατί οι φιλοσοφία των δασκάλων εκεί είναι ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΕΞΕΤΑΖΟΜΑΣΤΕ. «Μα είναι δυνατόν αυτό;» Ευτυχώς είναι…

Το καλύτερο για το τέλος! Η σύνθεση της τάξης χτίζεται ευέλικτα, σύμφωνα πάντα με τη βούληση των δασκάλων. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, να δεις μια τάξη να αποτελείται από παιδιά Α’ και Β΄ Δημοτικού μαζί με κάποιους λίγο μεγαλύτερους! «Δεν έχετε ιδέα πόσο τα μικρότερα παιδιά θέλουν να μοιάσουν στα μεγαλύτερα!» μας λένε οι δάσκαλοί τους και μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
«Είναι δυνατόν να δουλεύει όλο αυτό;» Ευτυχώς είναι…