Ως γενική έννοια θα λέγαμε ότι το πρώτο που τίθεται υπό αμφισβήτηση είναι η πίεση που δέχονται τα παιδάκια μας να αναπτύσσονται ταυτόχρονα με τους συνομηλίκους τους. Και πατώντας πάνω στο φόβο μήπως το παιδί μας ΔΕΝ είναι αρκετά καλό , τόσο καλό όσο τα υπόλοιπα ( πως πήγε η υπόλοιπη τάξη στο τεστ; ), φόβο μήπως το παιδί μας ΔΙΑΦΕΡΕΙ, εκτινάσσουμε τα επίπεδα του στρες στο κόκκινο. Στρες στην οικογένεια, στρες στο σχολείο, στρες στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Έπειτα , ένα παιδί που δεν μοιράζεται πράγματα ΔΕΝ είναι «εγωιστικό πλάσμα» ή «παλιόπαιδο», είναι απλά ανώριμο να το κάνει. ΔΕΝ είναι ενήλικας, είναι ένα παιδί που μαθαίνει.
Και πάμε στο πιο σημαντικό από όλα τώρα.
Όσο Περισσότερο διεισδύουμε στο παιδικό εγκέφαλο, όσο περισσότερο αποκωδικοποιούμε τις λειτουργίες του, τόσο αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι τα παιδιά μας να ΜΑΘΟΥΝ πέρα από την κλασσική – διαβάστε καλά στο σπίτι - προσέγγιση. Ξέρετε, αν ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις συμβουλές των νευρολόγων, θα ΠΑΨΟΥΜΕ να δίνουμε homework δουλειά στο σπίτι στα παιδιά του δημοτικού. Η σχέση ανάμεσα στο homework και στην ακαδημαϊκή βελτίωση είναι ΜΗΔΕΝΙΚΗ στο δημοτικό, ελάχιστη στο γυμνάσιο και αρχίζει να δουλεύει στις ηλικίες 16 έως 18, στο λύκειο δηλαδή. Αν λοιπόν έχεις απαιτήσεις από ένα παιδάκι να αντιμετωπίσει τη γνώση ως ενήλικας ή σχεδόν ενήλικας - 16 έως 18 χρονών – θα πάρεις πίσω αυτό ακριβώς που παίρνεις και τώρα. Ειλικρινή παιδικά χαμόγελα στο ξεκίνημα της μαθησιακής του διαδρομής και κατεβασμένα μούτρα στην πορεία.
Οι άνθρωποι γύρω μας λένε -συχνά με στόμφο βαθύτατου γνώστη – ότι ΠΡΕΠΕΙ να διδάσκουμε στα παιδιά με ποιόν τρόπο θα είναι σωστοί ενήλικές αργότερα . Καμία αντίρρηση! Άλλα αν προσπαθείς να το πετύχεις αντιμετωπίζοντάς τον σαν ενήλικα και ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ του να κάνει λάθος ΕΝΟΧΟΠΟΙΟΝΤΑΣ την διαφορετικότητα του, το μόνο που θα πετύχεις είναι φόβος, μίσος στη μάθηση και σίγουρα όχι ένα ισορροπημένο άτομο.
Με μια κουβέντα, αφήστε τα ΓΥΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΗΛΙΚΑ στην άκρη και δοκιμάστε την προσέγγιση ξανά!